Fluoride, fipronil tandheelkunde

De toxicoloog Henk Tennekes en de landbouwkundig consultant Jelmer Buijs gebruiken in relatie tot fipronil een terminologie die als twee druppels water lijkt op die van fluoride. Zij stellen dat per geconsumeerd ei er een belasting van 90 microgram fipronil ervaren wordt. Per kilo lichaamsgewicht mag men niet boven de 9 microgram uitkomen. Dus voor een kind van minder dan 10 kilo komt dat neer op 1 microgram en is er dus een toxisch (vergiftigings) probleem. In de wetenschappelijke wereld wordt er met deze cijfers gegoocheld.

Hoogleraar Voedingsleer aan de VU Martijn Katan zegt bijvoorbeeld dat de Duitse keuringsautoriteit met betrekking tot deze getallen spreekt van een minimaal risico. Dit doelt echter op acute verschijnselen. Er wordt niet gesproken over de reacties op langere termijn, zoals ook bij fluoride het geval is.

Gifstoffen als fluoride (lees fipronil) werken cumulatief. Dat wil zeggen dat de effecten van kleine hoeveelheden in het lichaam zich stapelen. Er is nog te weinig bekend welke verschijnselen er op langere termijn te voorschijn zullen komen, laat staan dat er een vorm van bewijs is. Zeggen dat het geen kwaad kan, is onverteerbaar. Fluoride is een systemische giftige stof die overal aanwezig is in het lichaam.

Zwangere vrouwen kunnen fluoride doorgeven aan de foetus. Hier zijn de hersenen nog in volle ontwikkeling en je wilt toch niet deze zeer giftige stof doorgeven aan je ongeboren kind.

Tennekes en Buijs weten dat hun mening nog op veel weerstand stuit, vooral doordat er onvoldoende onderzoeksresultaten over de langetermijneffecten beschikbaar zijn. Het is een minderheidsstandpunt. Als we met de grenswaarden van fluoride gaan schuiven, waar blijven we dan?

Conclusie: Over de fluoride is in de wetenschap al veel bekend, ook op de lange termijn: van verharding van alle bindweefselcomponenten, zoals bot, tot aan intelligente vermindering aan toe, weten we alle ins en outs. De grote moeilijkheid is de macht van de farmacie die met uitgekiende methodieken de massa verleidt. Toen in de zeventiger jaren de beginnende waterfluoridering in Nederland een halt werd toegeroepen dankzij een groep artsen en aanverwanten onder leiding van Hans Moolenburgh, presteerde de farmacie het om de hoeveelheid fluoride in de kindertandpasta te verdubbelen. Dit alles zonder commentaar vanuit de media. Zo kon de doofpot van de fluoride weer jaren verder.

Als wij in staat zouden zijn nu met fipronil op vergelijkbare wijze een golf van verontwaardiging in ons land te creëren, zou de maatschappij er een doofpot minder bij hebben.

Zoals met zoveel verschijnselen in de geneeskunde zal de hype met fipronil wel weer overwaaien, zoals ook met fluoride het geval is. Niettemin lijkt mij een signaal als dit artikeltje waardevol.

Fred Neelissen,

bio-energetisch tandarts n.p.