Een batterij in de mond – elektrosmog in het menselijk lichaam

In de mond is rondom de materialen speeksel aanwezig en daarmee wordt er voldaan aan de eisen voor het ontstaan van een batterij. De batterij is soms zo sterk dat er kortdurend een lampje op kan branden. De bio-energetische tandheelkunde streeft onder andere vanwege dit aspect naar een metaalvrije mond. Helaas is dit niet altijd meer mogelijk, want in vullingen en protheses komen amalgaam, goud en vitallium voor. En met de invoering van implantaten komt daar sinds kort ook nog titanium bij.

Amalgaam bestaat uit kwik (50%), een beetje zilver, zink, koper en tin. Er zijn drie amalgaamoorlogen nodig geweest om dit kwikhoudend materiaal uit de praktijk van de tandheelkunde te weren, te weten bij de introductie in 1850, in de twintiger jaren van de vorige eeuw en de laatste oorlog die begon in de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Deze derde oorlog duurde 30 jaar.
Nu is er nog nauwelijks een tandarts die dit materiaal gebruikt, dus het grote probleem is over. Niettemin zullen er nog heel wat mensen zijn die amalgaam in de mond hebben, als een wat ongelukkige erfenis uit vroeger tijden. Het is vrijwel zeker dat hier (schijnbaar onverklaarbare) chronische klachten uit kunnen ontstaan en zullen blijven voorkomen. Mensen beseffen dit meestal niet, omdat de relatie niet gelegd wordt met het kwik dat in het amalgaam zit. Kwik is een zwaar toxisch metaal, dus zeer ongezond, maar dat wil niet zeggen dat iedereen er ziek van wordt. Als het immuunsysteem optimaal functioneert, kan het lichaam een hoop hebben.

De mondbatterij

Een batterij die stroom levert, loopt leeg. Ook het kwik (dat 50% van de amalgaamvulling uitmaakt) loopt uit de vulling als gevolg van de batterijwerking. Deze vulling levert spanning en stroom af zolang die in de mond zit. Daardoor komt er kwik in ion-vorm in het lichaam en dit verbindt zich met eiwitten tot moleculen. Deze molecuulvorm noemen we een hapteen. Haptenen stapelen zich onder andere op in bindweefsel en kunnen soms allergische reacties geven, maar er kunnen vooral ook toxische, giftige, processen door ontstaan. De sterkte van de batterij kan oplopen tot een spanning van 800 millivolt en een stroomsterkte van 20-30 microampère. Aangezien het lichaam zelf een spanning heeft van ongeveer 60 millivolt is er dus in de mond ook een extra elektromagnetische belasting die het lichaam moet verdragen. We kunnen dit beschouwen als een interne bijdrage aan de elektrosmog.

De werking van de batterij in de mond is een gecompliceerd gebeuren. De amalgaamvulling heeft namelijk twee polen, de een aan de bovenkant, gericht naar de mondholte, dus zichtbaar, en de andere aan de onderkant, die gekeerd is naar het tandbeen op de plaats waar contact is met het amalgaam. In het tandbeen zit eveneens weefselvloeistof en ook daar is een batterij. Twee verschillende batterijen dus en deze batterijen zijn dan serie-geschakeld. Het gevolg van de werking van deze tweede batterij op het tandbeen kunnen we zien: het tandbeen aan de onderkant van de vulling is dan zwart van kleur doordat corrosieproducten in het tandbeen neerslaan. Als een amalgaamvulling tegen een gouden kroon ligt, kunnen we ook zien dat het kwik neerslaat in het goud. De kleur van het goud wordt dan anders, gaat naar het grijze toe. De batterij tussen goud en amalgaam is aan het werk.

Het is mogelijk om de spanning en de stroomsterkte van de batterij te meten, maar dit is niet zo eenvoudig. Daarom is het makkelijker om een van de polen van het meetapparaat tijdens het meten tegen het tandvlees te houden; dus niet tussen de verschillende metalen. De andere pool wordt bij het meten tegen de vulling gelegd. Omdat dus één pool altijd dezelfde is – de elektroden zijn namelijk van zilver – krijgen we een goed overzicht waar de sterkste batterij zit, doordat steeds tegenover dezelfde pool gemeten wordt. Vroeger werd er gemeten tussen de diverse verschillende metalen. Op zich is dat juist, maar het aantal metingen wordt daardoor wel erg hoog. Belangrijk is te weten waar de batterij met de hoogste spanning aanwezig is.

Er is nog een ander verschijnsel, en wel het feit dat kwik bij wat hogere temperatuur verdampt. Dit komt dus voor in de mond. Als een druppel kwik in een bakje op een tafel ligt, blijkt dat deze druppel na enige tijd geheel verdampt is. Het gevolg is dat er in de kamer een kwikdampspanning hangt en dat is per definitie ongezond. Dus als we de temperatuur in de mond verhogen, bijvoorbeeld door soep, koffie, thee of roken, neemt de verdamping bij de vullingen toe. Dit gaat in atomaire vorm en de atomen doorbreken de bloed-hersenbarrière en slaan neer in de hersenen. De Zweed Störtebecker heeft jaren geleden een onderzoek gedaan naar het kwikgehalte in de hypofyse van tandartsen. Deze werken de hele dag met kwik, zowel bij het vullen van de holte in de tand als bij het uitboren van amalgaamvullingen. Hun hypofyses zaten vol kwik.

Relatie met politiek

Het Ministerie van Volksgezondheid was indertijd onder de indruk van de gevaren van kwik en verordonneerde dat al het kwik de maatschappij uit moest: het zou het grondwater beïnvloeden. Men maakte alleen een uitzondering voor amalgaam. Daarover zei was het standpunt dat de hoeveelheid te klein was om storingen te geven. Waarschijnlijk heeft de Nederlandse Maatschappij Tandheelkunde of de universiteit hier onvoldoende voorgelicht. Immers, deze informatie moest toch ergens vandaan komen. Bijzonder blijft het dat kwik blijkbaar overal schadelijk was, behalve in de mond.

Symptomen van een kwikbelasting

Klachten als gevolg van een kwikbelasting kunnen heel divers zijn. De haptenen, gebonden aan eiwitten, kunnen overal in het lichaam neerslaan en daar hun toxische werking uitoefenen. In zijn algemeenheid kunnen we zeggen dat slijmvliezen erg gevoelig voor kwik zijn. Darmziektes kunnen gerelateerd worden aan kwik, bijvoorbeeld colitis ulcerosa, poliepen. Ook de slijmvliezen van de luchtwegen kunnen aangetast worden, met als gevolg sinusitis, longproblemen, tonsillitis, oorontstekingen.
Huidafwijkingen komen bij een kwikbelasting heel veel voor: acne, psoriasis, eczeem, neurodermitis (= constitutioneel of atopisch eczeem; red.), etc.
We weten dat sommige metalen, vooral de zware metalen, zich in de hersenen opstapelen; denkt u maar aan lood bij schilders. Het metaal aluminium heeft een relatie met MS. Ook kwik heeft een soortgelijke uitwerking. De bloed-hersenbarrière houdt dit niet tegen.
Ook mentale reacties komen voor. Denkt u aan de hoedenmaker in het verhaal van Alice in Wonderland. Deze man was gek en iedereen destijds wist dat dit kwam doordat de hoedenmaker met kwik werkte om het vilt voor de hoeden glad te krijgen.
Goudzoekers verbranden kwik om goud te isoleren, waardoor heel sterke kwikdampen ontstaan. Deze kunnen veel neurologische klachten veroorzaken, tot invaliditeit aan toe.
In zijn algemeenheid kan men zeggen dat elk orgaan of orgaansysteem dat een zwakke constitutie heeft op kwik kan gaan reageren. We spreken dan van een vergiftiging.

Diagnostiek

Het ‘voordeel’ bij kwik is dat we de gevolgen van de batterij in de mond kunnen zien door verkleuringen; niet alleen in het tandbeen, maar ook in het tandvlees. Daar zijn soms zogenaamde amalgaamtatoeages te zien, donkere vlekken aan de zijkant in het tandvlees die ontstaan door neerslag van corrosieproducten van het amalgaam. Ook het goud van kronen kan een wat grijs beslag krijgen. Amalgaam ‘roest’ als het ware.
Met energetische diagnostieken is vast te stellen of een kwikbelasting aanwezig is. We denken dan aan elektro-acupunctuur volgens Voll, de Vegamethode, kinesiologie.
Ook kan urineonderzoek een hoeveelheid kwik aantonen. Haaronderzoek doet dat ook. Met kauwgom kauwen ziet men de kauwgom zwart worden: een bewijs van de aanwezigheid van kwik. Met deze methodieken kan echter niet vastgesteld worden of kwik ook een storende werking heeft. Iemand die veel kwik in de urine heeft, hoeft er niet ziek van te zijn. Daarentegen kan een beetje kwik bij sommige mensen al een ziekmakende werking hebben.

Conclusie

Samenvattend kunnen we dus constateren dat kwik in amalgaam op drie manieren de gezondheid kan bedreigen: door de opwekking van elektrische spanning, in ion-vorm in bindweefsel en slijmvliezen en in atomaire vorm bij verdamping. Vandaar dit artikel.
Al met al zijn we dus blij dat de universiteiten besloten hebben om het onderwijs in het leggen van amalgaamvullingen te stoppen. Hierdoor is deze ziekmakende bron uitgeschakeld en wordt de gezondheid gunstig beïnvloed.

Fred Neelissen, bio-energetisch tandarts
www.secondopiniontandarts.org