Een sprookje is geen fabeltje

Van jongs af aan wordt ons verteld wat we moeten doen en laten en vormen anderen een beeld over ons. In de pubertijd zijn wij zelf aan zet. Dan kneden en schaven we aan ons zelfbeeld. Onze oorspronkelijke ‘ik’ hebben we dan al ver achter ons gelaten. En dan zijn we opeens volwassen. En zo horen we ons ook te gedragen. We profileren ons met een ‘ik’ die is opgebouwd uit meningen van onze opvoeders, familie en vrienden en uit overtuigingen die we ons zelf hebben aangepraat.

Het is geen wonder dat we af en toe vastlopen. Vastlopen hoeft niet altijd erg te zijn. Het geeft ons een kans om onszelf en ons gedrag eens onder de loep te nemen. Dat ‘vastlopen’ zou ons eigenlijk moeten aansporen om ‘terug’ te lopen. Weer bij het begin beginnen. Maar in de praktijk werkt het eerder zo dat we dan bij artsen terechtkomen die niet zelden medicijnen als oplossing aanbieden. Voor stress, slapeloosheid en angststoornissen zijn er heel wat pillen op de markt. En ja, ze lijken in eerste instantie nog te werken ook. Pijn wordt verzacht, angst onderdrukt en slaapgebrek wordt ondervangen.

Pillen voorschrijven lijkt vaak zinvoller dan sprookjes lezen, maar ik draai het om: lees eens een mooi sprookje.

Neem nou Assepoester. Zij voelt zich gevangen, niet gezien en niet gekend. Ze heeft moeite om haar mening te geven en vindt het lastig om grenzen te stellen. Maar ze is zo wijs om af en toe naar het graf van haar moeder te gaan. Daar hoort ze in alle rust wat goed voor haar is. Daar leert ze meer te vertrouwen op haar intuïtie dan op de oordelen en door anderen gegeven ad-viezen.

Of neem het meisje met de gouden bal. Zij wordt gedwongen om de kikker te zoenen. Daarmee wordt bedoeld dat ze aangespoord wordt om te durven handelen vanuit eigen kracht.

De maatschappij vindt dat niet altijd een goed idee. Een vrouw die krachtig durft te handelen wordt al snel een bitch genoemd. Door te willen voldoen aan anderen laten we delen van ons talent onbenut en dat is helaas niet goed voor onze eigenwaarde en ons zelfvertrouwen.

In mijn praktijk zie ik mensen die zijn vastgelopen. Vermoeidheid, depressie, onzekerheid zijn langzaam in hun leven geslopen. Ik loop graag de weg weer ‘terug’. We gaan samen het bos in en zoeken naar nieuwe wegen. We hopen verloren delen van onszelf weer terug te vinden. En wie weet, heb je daarna sleutels in handen die deuren openen naar een mooi en vol leven.

Marit van Dijk, lifecoach

Training de Samenhang

Facebook: Training de Samenhang

055 5333497 of 06 34368629

info@trainingdesamenhang.nl